حافظه‌هاي DDR3 در مقايسه با نسل قبل از خود حدود 30 درصد کاهش مصرف انرژي دارند و در ولتاژ 5/1 ولت فعاليت مي‌کنند. البته بر اساس استانداردهايي که توسط JEDEC در نظر گرفته شده ولتاژ دقيق آنها 575/1 ولت است. مزيت اصلي ماژول‌هاي حافظه DDR3 در مقابل DDR2 به پهناي باند بالاتر آنها مربوط مي‌شود که اين ويژگي نيز در رابطه با prefetch Buffer آنها است. اين بافر در حقيقت نوعي حافظه موقت روي ماژول‌هاي حافظه است که اطلاعات قبل از اينکه مورد نياز قرار بگيرند در آن ذخيره مي‌شود.

پهناي باند اين بافر در حافظه‌هاي DDR تنها دو بيت بود که درDDR2 به چهار بيت رسيد و در نهايت از رابط‌هاي هشت بيتي در ماژول‌هاي DDR3 استفاده مي‌شود. اين افزايش سرعت انتقال اطلاعات به دليل خوانش اطلاعات از چندين چيپ روي يک ماژول است به طوريکه در هر لحظه اطلاعات از طريق دو يا چند چيپ روي رم به اين حافظه منتقل مي‌شود.

ماژول‌هاي DDR3 بين 800 تا 1600 مگاترنسفر در ثانيه انتقال اطلاعات دارند و ورود رسمي آنها به بازار مادربوردها در سال 2007 بود که با برخي تراشه‌هاي سري P35 کار خود را آغاز کردند. البته ماژول‌هاي DDR3 از اين به بعد کاملا فعال خواهند بود زيرا تاکنون به‌رغم ارایه مدل‌هاي متنوع با قابليت پشتيباني از اين رم، جريان غالب بازار به سمت مدل‌هاي DDR2 گرايش داشت اما از اين پس رم‌هاي DDR3 فرصت بيشتري خواهند داشت زيرا تقريبا از زمستان سال گذشته که AMD سوکت جديد خود با نام AM3 را عرضه کرد اين رم‌ها به طور رسمي به مادربوردهاي اين سوکت جديد اضافه شدند و پس از آن نيز نوبت به اينتل رسيد تا براي پردازنده‌هاي خود صرفا حافظه‌هاي DDR3 را قابل قبول اعلام کند. به همين دليل به نظر مي‌رسد با پشتيباني سازندگان مادربورد، اين نوع از حافظه‌ها که تقريبا چهار سال پيش طراحي آنها آغاز شد سرانجام فراگير شوند.

ماژول‌هاي DDR3 مانند نسل قبل از خود همچنان داراي 240 پين هستند. البته از نظر طراحي تفاوت‌هاي ساختاري زيادي بين اين دو ديده مي‌شود. نکته ديگري که در مورد DDR3 بايد گفت تفاوت اين رم‌ها با انواع GDDR3 است که در کارت‌هاي گرافيکي استفاده مي‌شود. اين دو نوع رم هيچ ارتباطي با يکديگر ندارند و نوع اول به عنوان حافظه کامپيوترهاي دسکتاپ و نوع دوم به عنوان حافظه گرافيکي در کارت‌هاي گرافيکي کاربرد دارند. در مورد رم‌ها مهم‌ترين مشکلي که اکنون وجود دارد عدم پشتيباني از ظرفيت‌هاي بيش از چهار گيگابايت توسط سيستم عامل‌هاي 32 بيتي است. به عنوان مثال در ويندوز ويستا نسخه 32 بيتي ظرفيت‌هاي چهار گيگابايت و بالاتر، بين سه تا 5/3 گيگابايت شناخته مي‌شود و اين در حالي است که اغلب گيمرها ترجيح مي‌دهند از حافظه‌هاي حجيم استفاده کنند تا با خوانش کمتر اطلاعات از روي ديسک با سرعت‌هاي بهتري بازي‌ها اجرا شوند. تنها راه باقيمانده استفاده از سيستم‌عامل‌هاي 64 بيتي است که اکنون هر سه سيستم عامل ويندوز يعني XP، ويستا و ويندوز 7 ازآن پشتيباني مي‌کنند. در اين سيستم‌ها از نظر تئوري امکان افزايش حافظه تا 128 گيگابايت وجود دارد. در کنار اين مورد، قيمت رم‌ها نيز به شدت پايين آمده و اکنون يک ماژول دو گيگابايتي با کمتر از50 هزار تومان قابل خريد است. هر چند که براي سرعت‌هاي بالاتر و تايمينگ بهتر بايد هزينه بيشتري بپردازيد.

سرعت‌ها

يکي از تفاوت‌هاي اصلي بين DDR وDDR2 و DDR3 بالاترين ميزان سرعت انتقال است که هر کدام مي‌توانند انجام دهند. بعضي از توليدکنندگان مي‌توانند چيپ‌ست‌هاي مموري توليد کنند که به سرعت‌هايي غير از آنچه که در حالت استاندارد تعريف شده دست پيدا کنند. اين توانايي در اورکلاک کاربرد زيادي دارد.

ولتاژها

حافظه‌هاي DDR3 در مقابل نسل قبل از خود به ولتاژ پايين‌تري نياز دارند. زيرا فناوري ساخت آنها ارتقا پيدا کرده و مصرف انرژي بهينه شده است. در مورد DDR2 نيز همينطور است. به طور پيش‌فرض حافظه‌هاي DDR با ولتاژ 5/2 و حافظه‌هاي DDR2 با ولتاژ 8/1 و حافظه‌هاي DDR3 با ولتاژ 5/1 تغذيه مي‌شوند. اين اتفاق مخصوصا در مورد حافظه‌هايي مي‌افتد که قابليت اجراي فرکانسي بالاتر از حد معمول را داشته باشند(قابليت اورکلاک).

PreFetch

حافظه‌هاي ديناميک داده‌ها را در مخزن‌هاي بسيار ريز و مرتبي ذخيره مي‌کنند. در حافظه‌هاي DDR دو بايت از آرايه‌ها به مموري داخلي(I/O Buffer) در هر فرکانس انتقال داده مي‌شود و اين را PreFetch دو بايتي نامگذاري مي‌کنند. در مموري‌هاي DDR2 انتقال داده به چهار بايت افزايش يافت و در نسل بعدي مموري‌ها يعني DDR3 به هشت بايت رسيد. اين در واقع ترفندي است که باعث مي‌شود تا مموري‌هاي DDR در فرکانس بالاتري کار کنند.